bywajtu

Architekturę barokową cechuje plastyczność, bogactwo formy, detali - ale to wszyscy już wiedzą. Każdy może wymienić jakiś obiekt barokowy i podać właśnie tę cechę jako jedną z najważniejszych. Faktycznie, w architekturze baroku ważną rolę odgrywa sztuka, która stanowi bezpośredni środek komunikacji, dostępny dla osób nie potrafiących czytać. Trudniej już zauważyć, że ta plastyczność rośnie wraz ze zbliżeniem się do centrum. Dlaczego? Świat był postrzegany jako ciąg geometryczny, który z tego centrum mógł się rozwijać w nieskończoność. To odzwierciedlać mogą przestrzenne założenia osiowe. W których z pewnych źródeł rozchodzą się osie podporządkowujące sobie przestrzeń. To tez jest cecha architektury baroku. To ona tworzy przestrzeń, a nie jest tylko przez nią otaczana. Z tego źródła bierze początek wspomniany ciąg i rozchodzi się w nieskończoność. Przykładem miasta który powstawał w taki właśnie sposób jest Paryż. Składa się on z osobnych fragmentów połączonych w tę geometryczną zasadę. Rytmiczność można zauważyć np. na dziedzińcu S. Carlo Alle Quattro Fontane, kiedy spojrzymy na rozmieszczenie kolumn. Owalna kolumnada na Placu Św. Piotra zbudowanego przez Gianlorenze Berniniego tylko pozornie zamyka pewną przestrzeń. Tak naprawdę ta przestrzeń jest przestrzenią otwartą na świat zewnętrzny. Obelisk znajdujący się po środku łączy zbiegające się drogi i znajduje się na osi prowadzącej do kościoła. Całość tego założenia ma symbolizować podążanie ku celowi.

Osiowość - zauważymy ją zarówno w założeniach rezydencjonalnych, jak i budynkach sakralnych. Oczywiście w starym mieście nie zawsze mamy pole manewru, żeby jakieś osie wyznaczać. Jak na Podlasiu, gdzie można byłoby sporo wprowadzić, ale w takim wypadku trzeba było po prostu te osie znaleźć.
Przykładem szukania tej osiowości może być np. kościół jezuicki w Poznaniu na osi ulicy, żeby było go dobrze widać, albo zamknięcie ulicy w Kaliszu. Najsłynniejszym Warszawskim przykładem osiowości jest oś saska, o której przeczytacie w kolejnej notatce.