12 osób
Widoczność: wszyscy
Publikować mogą: autorzy i obserwujący
Moderacja: po publikacji
Norwid Niemena
Gdy w 1947 roku odnaleziono i wydano „Vade-Mecum” Cyprian Kamil Norwid-romantyk, postrzegany do tej pory jako autor „Promethidiona”, zaczął być odbierany zupełnie inaczej - „Vade-mecum” istotnie, według słów samego autora, było „rzeczą na progu nowego cyklu poetycznego w Polsce”.
Jest więc Norwid poetą wyłamującym się z tradycji romantycznej bardzo śmiało, dając podwaliny pod wzorce modernistyczne i młodopolskie. Dziś zresztą często wskazywany jest jako najważniejsza postać parnasizmu w Polsce.
Co to wszystko ma jednak wspólnego z muzyką? Ma całkiem sporo. Norwid dla kultury popularnej został odkryty w ogromnym stopniu przez jednego z największych polskich innowatorów w muzyce rockowej - Czesława Niemena. Awangardowy, psychodeliczny styl, jaki Niemen rozwijał na swoich płytach w latach 70. okazał się być idealną przestrzenią do wierszy poety, odstającego zawsze od norm.
W 1970 roku ukazuje się słynny album „Enigmatic”, który otwiera potężnie wykonany i z rozmachem zaaranżowany „Bema pamięci żałobny rapsod”. Podobno spora jest zasługa poety Wojciecha Młynarskiego w powstaniu tego monumentalnego numeru. Chociaż Niemen często sięgał po twórczość rozmaitych poetów (Asnyk, Słowacki, Herbert, Przerwa-Tetmajer, Iwaszkiewicz), to właśnie Norwid idealnie wpasował się w tę muzykę i już na kolejnym „czerwonym albumie” znalazły się trzy utwory do słów Norwida. Największe wrażenie robi na mnie „Człowiek jam niewdzięczny” - mogę tego słuchać na okrągło, chociaż utwór do najkrótszych i najprostszych nie należy.
W 1975 roku ukazuje się album „Aerolit”, na którym znalazła się orientalna interpretacja „Pielgrzyma”, która naprawdę może przyprawić o gęsią skórkę.
Innym przykładem przejmującej interpretacji jest zawarta na płycie „Idee Fixe” „Moja piosnka”, którą tak wspaniale wokalista wykonał na koncercie na rzecz powodzian 19 lipca 1997 roku w Warszawie. Podobno poezja nie została stworzona do zwykłego czytania, jak na przykład instrukcja obsługi pralki, ale po to, by ją śpiewać i zachwycać nią ludzi ("Syn - minie pismo, lecz ty spomnisz, wnuku / Co znika dzisiaj (iż czytane pędem)"). Przykład Niemena zdaje się to potwierdzać.